Saira Khan: 'Kinderen geboren uit donoren verdienen het om hun biologische ouders te kennen'

• Mika Slim
• Oct 08, 2024

Saira Khan spreekt zich in haar column voor de Mirror uit over de noodzaak van dringende wetgeving, zodat donorkinderen meer te weten kunnen komen over hun ouders

Toen mijn man Steve en ik met het adoptieproces begonnen, gingen we er gefocust op in gebaseerd op ons eigen verlangen om ouders te zijn.

Tegen de tijd dat we het krachtige proces 18 maanden later hadden afgerond, keken we terecht naar de problemen vanuit het perspectief van het kind.

We voelden ons gesteund en zelfverzekerd om te geven het beste leven dat we konden geven aan een kind, en we verwelkomden onze dochter Amara in ons gezin – de zus van onze biologische zoon Zac.

Maar de kinderen die geboren zijn via eiceldonatie hebben dit niveau van steun niet achter de rug. Een van mijn volgers op sociale media deelde haar moeilijke verhaal.

Het is belangrijk omdat eiceldonatie meestal wordt besproken vanuit het perspectief van de ontvanger, en zelden vanuit het perspectief van het resulterende kind.

Mijn volger, wie ik zal zijn belde Anne en vertelde me hoe ze werd geboren nadat haar moeder in 1983 een vruchtbaarheidsbehandeling had ondergaan, toen zij en haar toenmalige echtgenoot al tien jaar probeerden een kind te krijgen.

Ze gebruikten donorsperma van iemand van wie ze te horen kregen dat het een medisch student. Helaas scheidden ze toen Anne twee was, en ze zag haar vader voor het laatst toen ze drie was.

'Ik herinner me dat hij tegen mijn moeder zei dat ik niet zijn kind was, en ik herinner me dat ze me vertelde dat hij was mijn vader niet', zegt ze.

Ze zegt dat haar moeder heeft uitgelegd hoe ze was verwekt en dat ze een 'speciale' baby was.

Maar toen ze opgroeide, voelde ze zich onwaardig van geliefd zijn bij mannen.

De nieuwe aan/uit-partner van haar moeder wilde geen relatie met haar en ze voelde zich afgewezen.

Ze zegt dat het al haar volwassen relaties beïnvloedde.

Op 18-jarige leeftijd nam Anne contact op met het ziekenhuis waar ze verwekt was om meer te weten te komen over haar spermadonor.

Ze kreeg te horen dat er geen informatie beschikbaar was en dat het feit dat hij een geneeskundestudent was Het is onwaarschijnlijk dat dit waar is.

'Ik herinner me dat ze zeiden dat de donor zelfs een gevangene kon zijn', zegt ze.

'Ik wist niet meer wie ik was. Ik was niet het kind van een dokter – ik zou zelfs het kind van een moordenaar kunnen zijn. Ik heb geprobeerd in beroep te gaan op grond van de wet op de vrijheid van informatie, maar kreeg te horen dat ik geen recht had op die informatie.'

In plaats van de carrière als verpleegkundige na te streven die ze van plan was, besloot ze samen met haar vriend een eigen gezin te stichten.

Nadat ze een miskraam had gehad bij hun eerste kind, kreeg ze drie kinderen.

Helaas scheidde ze zich later van haar partner.

Intussen sloot ze zich aan bij UK Donorlink, maar kon ze niet vinden haar biologische vader via DNA. Sindsdien heeft ze zich aangesloten bij andere groepen van door donoren verwekte mensen, van wie ze zegt dat ze het gevoel delen dat ze er niet bij horen en zich niet goed genoeg voelen.

Ze ontwikkelde zelfs een eetstoornis om te proberen mager te lijken op haar stiefzus.

Ze sloot zich aan bij andere websites om haar spermadonor te achtervolgen.

Vorig jaar werd er eindelijk een match getoond, maar hij reageerde niet op haar berichten.

Toen in mei van dit jaar , werd een andere match onthuld, die haar halfbroer bleek te zijn.

Ze hebben elkaar tot nu toe slechts één keer ontmoet, maar Anne zegt dat het haar een nieuw identiteitsgevoel en hoop voor de toekomst heeft gegeven.

"Hij noemt mij zijn kleine zusje, waar ik van hou", zegt ze.

Ze benadrukt dat ze er niets tegen heeft om bevrucht te worden met behulp van een bekende donor, maar zegt: "Ik geloof dat we dat allemaal hebben een mensenrecht om onze genetische identiteit te kennen.

"Dit is bij adoptie erkend. Maar bij door donoren verwekte individuen heerst nog steeds de mening dat het recht van de donor om anoniem te blijven voorrang heeft op het recht van het kind.

“We hadden geen keus in hoe we ter wereld kwamen. We willen gewoon weten waar we vandaan komen.”

Het lijkt niet veel gevraagd. We hebben dringend wetgeving nodig over deze hartverscheurende en oneerlijke situatie.

Bron