De toetreding van Emma Hayes tot AFC Wimbledon zou geen stap omhoog of omlaag zijn, maar gewoon een nieuwe uitdaging

De toetreding van Emma Hayes tot AFC Wimbledon zou geen stap omhoog of omlaag zijn, maar gewoon een nieuwe uitdaging

Het is volkomen begrijpelijk waarom Hayes niet zou overwegen om de alles overwinnende Chelsea-vrouwen achter te laten voor AFC Wimbledon, maar het zou nog steeds een baanbrekende zet zijn

Als Emma Hayes zou stoppen met het managen van Chelsea in de Women's Super League en AFC Wimbledon gaan leiden in de League One van de EFL, zou dat noch een stap omhoog, noch een stap terug zijn.

Het zou een andere uitdaging zijn. Zo simpel is het.

Sinds mijn collega Tony Banks meldde dat Hayes op de shortlist stond om de onlangs vertrokken Glyn Hodges te vervangen, is het verhaal gekaapt door degenen die ruzie willen maken over de verdiensten of anderszins van het vrouwenvoetbal.

Het is niet beledigend om te suggereren dat de ene taak groter is dan de andere, maar die specifieke discussie is een vals debat.

Het damesteam van Chelsea en het herenteam van AFC Wimbledon hebben uiteenlopende succespercentages, maar ze bevinden zich in verschillende omgevingen.

Hoeveel mensen ook hebben geprobeerd - cijfers op sociale media, bezoekersaantallen, lonen en tv-optredens naast elkaar zetten - ze kunnen niet worden vergeleken.

Hoe dan ook, op elke Het lijkt erop dat Hayes niet gelukkiger kan zijn in haar huidige rol en er zou een geweldig aanbod van ergens nodig zijn om haar uit Chelsea te winnen, waar haar team momenteel geniet van een ongeslagen WSL-run van 33 wedstrijden.

En het is duidelijk dat ze niet geïnteresseerd zou zijn in een sollicitatieproces waarin concurrentie voor de baan zou kunnen ontstaan ​​van mensen als Alan Pardew, Chris Powell, Sol Campbell, Danny Cowley, Ian Holloway en Neil Harris.

Er zijn altijd een aantal dingen die shortlists voor managementfuncties in de lagere divisies gemeen hebben.

Ze zijn nooit te kort en er staan ​​kandidaten op die je doen denken... WAAROM?

Dit is waarom. Omdat er altijd een kans is, altijd een droom.

League One is twee stappen verwijderd van de Premier League, hoe onwaarschijnlijk dat ook mag lijken voor een club als AFC Wimbledon.

Ga zo door dit seizoen en wie weet? Een geldinjectie ergens vandaan, een grote overname misschien, koop een paar spelers en binnenkort ga je naar het kampioenschap, ook wel bekend als Premier League Two.

In de tussentijd speel je in een zeer goede competitie, een zeer competitieve competitie.

Je beheert je club tegen grote clubs.

Je neemt je club mee naar Sunderland, om de strijd aan te gaan met Lee Johnson. Je neemt je club mee naar Ipswich, om de zwaarden te kruisen met Paul Lambert.

Je probeert spelers te ontwikkelen die miljoenen waard kunnen zijn voor je club.

Je trekt steeds meer de aandacht van clubs hogerop in de voedselketen.

Je weet maar nooit. Voor een manager is dit niet de enige, maar de lagere competities kunnen een route naar de Premier League bieden. Vraag het maar aan David Moyes, Chris Wilder of Dean Smith.

Hayes staat aan de top van het damesspel en als ze niet eens zou overwegen om die positie in te ruilen voor één op de derde trede van het herenspel, dan eerlijk genoeg.

Maar haar die kans aanbieden zou niet beledigend zijn.

Het zou haar in feite de kans geven om een ​​pionier te zijn, een pad dat naar de top zou kunnen leiden van het herenspel.

En als een vrouwelijke coach die kans krijgt en aangrijpt, zal dat niet alleen een stap voorwaarts zijn voor het herenspel of een stap voorwaarts voor het damesspel.

Het zal een stap voorwaarts zijn voor de game, punt.

Bron