De Ryder Cup heeft een geheel eigen sfeer, maar dat maakt het juist zo bijzonder

De Ryder Cup heeft een geheel eigen sfeer, maar dat maakt het juist zo bijzonder

De Ryder Cup brengt een gevarieerde sfeer met zich mee die je nergens anders op de golfkalender zult vinden, maar het is niet nodig om op één lijn te komen en we moeten het unieke karakter ervan vieren

Ik hou van de Ryder Cup, maar ik vrees dat het gewoon weer een golftoernooi zal worden als mensen blijven zeuren over enkele aspecten die het uniek en briljant maken.

De Ryder Cup verlaagt de lat van de traditionele golfetiquette om magische momenten te creëren en onmisbaar drama, dat wordt aangewakkerd door de gespannen, maar vriendelijke rivaliteit die de fans en spelers graag willen aanwakkeren.

Het publiek is een controversiële maar sleutelfactor. De overgrote meerderheid is enthousiast, levendig en leuk. Net als iedereen huiver ik bij elke schreeuw van 'Mashed Potatoes!', maar als die kreten fans aanmoedigen om bij te dragen aan de iconische Ryder Cup-galerijen, dan vind ik dat prima.

Het gezang van 'USA' ! VERENIGDE STATEN VAN AMERIKA!" kan ook wel een opfrisbeurt gebruiken, want het is niet bepaald het meest originele lyrische meesterwerk.

Het gezang dat echter klinkt op Stamford Bridge tijdens elke Premier League-thuiswedstrijd van 'Chelsea... Chelsea... Chelseaaaa 'zal ons Europeanen waarschijnlijk ook niet snel een Grammy-nominatie opleveren.

De outfits van het publiek zijn voor mij een hoogtepunt. De Amerikanen hebben hun gedurfde, op de Rode, Witte en Blauwe Vlag geïnspireerde kostuums, die worden gecombineerd met het klassieke Europese vest en kilt-ensembles of een passend gekleurd blauw en geel bananenman-pak.

Het gejoel van spelersaankondigingen is niet leuk. Het is niet mijn persoonlijke kopje thee, maar ik vind het ook niet zo erg. Er zijn tenslotte twee soorten boegeroep. Er zijn hatelijke, met agressie gevulde, xenofobe boegeroep en er zijn pantomime-schurkenboegeroep. Het boegeroep van de Ryder Cup is zeker dat laatste.

Ik lach als ik de brutale, wrange glimlach van Tommy Fleetwood zie terwijl hij zijn begroeting opvat met de grap die het bedoeld is. Ik heb niet de behoefte om op Twitter de Amerikanen te bekritiseren wegens gebrek aan respect.

Laten we ook niet vergeten hoezeer de Europese fans Patrick Reed uitjouwden tijdens zijn rondes in Gleneagles in 2014, omdat hij weigerde te dansen de fans bij de eerste tee.

Het boegeroep was zo constant dat het het iconische beeld opriep waarin hij zijn vinger op zijn lippen legde en de menigte tot zwijgen bracht. Ik vond dat ook geen schande, ik vond het grappig.

Het werd een iconisch beeld zoals Ian Poulter die rond danste verkleed als brievenbus in Parijs of Paul McGinley die in het meer bij het Belfort sprong of inderdaad, Daniel Berger en Justin Thomas dronken afgelopen zaterdagmiddag bier voor het publiek op Whistling Straights.

De informele kreten, gezangen, verkleedkleding, boegeroep, spelerscapriolen en overdreven vieringen dragen allemaal bij aan de rivaliteit die tilt de gelegenheid naar een hoger niveau. Er zal altijd wel een fan zijn die te ver gaat, maar het zal moeilijk zijn om bij welke andere sport dan ook een beter gedragen publiek van meer dan 200.000 mensen te vinden.

Traditionalisten zullen je vertellen dat ze bang zijn voor de Ryder Cups capriolen zullen overslaan in de andere golftoernooien - maar ze moeten een kort geheugen hebben. De Ryder Cup heeft altijd zijn eigenaardigheden gehad, maar het prachtige traditionalisme van de andere toernooien is gebleven.

De Ryder Cup en al zijn informaliteiten moeten worden gevierd omdat ze anders zijn, in plaats van deze te bekritiseren omdat ze niet méér van de dezelfde. Ik hoop dat dit nooit verandert.

Bron