De man grapte in een tv-programma dat zijn huwelijksgeloften een vergissing waren en vermoordde vervolgens zijn vrouw

• Mika Slim
• Aug 30, 2024

Becky Bliefnick had familieleden gewaarschuwd dat als er iets met haar zou gebeuren, haar vervreemde echtgenoot Tim daar waarschijnlijk verantwoordelijk voor zou zijn

Toen de populaire Amerikaanse spelshow Family Feud op prime-time werd uitgezonden TV in januari 2020 leek het gewoon weer een reguliere aflevering te zijn. Het was een paar maanden eerder gefilmd en kijkers zagen hoe presentator Steve Harvey op weg was naar Timothy Bliefnick en vier leden van zijn familie.

Family Feud , dat de inspiratie vormde voor de Britse tv-tegenhanger Family Fortunes , plaatst families tegen elkaar om antwoorden op enquêteresultaten te vinden. Op een gegeven moment werd Bliefnick gevraagd: "Wat was de grootste fout die je op je bruiloft hebt gemaakt?" Hij draaide zich naar de camera en wekte de indruk dat hij thuis met zijn vrouw aan het praten was, en zei: "Schat, ik hou van je." Toen wendde hij zich af en antwoordde: "Zei ik dat?"

“Niet mijn fout… ik hou van mijn vrouw,” voegde Bliefnick eraan toe, terwijl het publiek lachte en naar adem snakte en Steve hem overdreven, uitgestreken aankeek. 'Daar ga ik problemen mee krijgen, nietwaar?' Steve was het ermee eens: "Het zal een hele hel zijn om bij jou thuis te moeten betalen."

Bliefnicks reactie op televisie zou hem iets meer dan een jaar later blijven achtervolgen.

Dat was hij ook geweest. getrouwd met de 41-jarige Rebecca – beter bekend als Becky – sinds 2009. Ze kregen drie zonen van 12, 10 en zes jaar oud, en woonden in Quincy, Illinois, waar ze werkte als verpleegster. Ondanks dat hij blijkbaar gelukkig samen was, vroeg Bliefnick begin 2021, een jaar na zijn blunder in de spelshow, de scheiding aan. Hij verhuisde naar een gehuurd pand en er begon een procedure over de voogdij over hun zonen. Becky's vrienden en familie steunden wat zij dachten dat een minnelijke scheiding was, maar in de daaropvolgende maanden waren ze geschokt door haar bekentenissen dat ze zich zorgen begon te maken over het gedrag van Bliefnick.

In een bericht aan haar zus, Sarah Reilly, zei ze dat als er iets met haar zou gebeuren: “De belangrijkste persoon van belang is Tim.” Ze zei dat ze de waarschuwing op schrift had gesteld omdat ze bang was dat hij haar kwaad zou doen. Becky vertelde vrienden ook dat Bliefnick zich grillig had gedragen en dat ze zich zorgen maakte over wat hij zou doen als hij de voogdij over hun kinderen zou verliezen. Ze vroeg verschillende beschermingsbevelen aan, terwijl Bliefnick op haar beurt een straatverbod tegen haar aanvroeg.

Becky begon ondertussen met iemand anders te daten, maar de naderende strijd om de voogdij en de zorgen over haar ex wogen zwaar op haar haar. Toen, op 24 februari van dit jaar, werd van haar verwacht dat ze haar zoons van school zou ophalen, maar in plaats daarvan werden ze opgehaald door haar vervreemde echtgenoot.

Bliefnick belde Becky's vader, William Postle, om te zeggen dat hij niet in staat was om contact met haar op te nemen, en dat de school hem had gevraagd de jongens op te halen, aangezien ze nog niet waren opgehaald. William ging naar het huis en vond het lichaam van zijn dochter onderuitgezakt in de deuropening van de badkamer op de bovenverdieping. Ze was veertien keer van dichtbij neergeschoten. Iemand had een koevoet gebruikt om via een raam op de bovenverdieping binnen te breken voordat ze haar neerschoot.

Haar familie herinnerde zich onmiddellijk de waarschuwingsberichten die ze hen had gestuurd. Als er iets zou gebeuren, zou haar vervreemde echtgenoot daar waarschijnlijk verantwoordelijk voor zijn. Had de man die een paar jaar eerder in het openbaar zo'n luchtige grap over hun huwelijk had gemaakt, nu het leven van zijn vrouw genomen?

Toen de politie hun aandacht op Bliefnick richtte, kwamen ze erachter dat hij Becky's pistool had afgepakt en niet had teruggegeven. Nu ontbrak het. Toen zijn huurhuis werd doorzocht, werden granaathulzen gevonden die overeenkwamen met kogels van de plaats delict. Het wapen is nooit gelokaliseerd. Bliefnick had een brandertelefoon die hij had gebruikt om antwoorden te vinden op vragen als "hoe je een deur met een koevoet kunt openen", "gemiddelde responstijd in Quincy, Illinois", "kun je buskruit afwassen?" en “hoe kan ik controleren of een wapen op mij geregistreerd staat?” En verwijzend naar de fitnesstracker die hij gebruikte: "Registreert mijn WHOOP de exacte tijden dat ik hem draag?"

Het leek erop dat hij de telefoon had gebruikt om een ​​tweedehands fiets te kopen via Facebook, onder de naam John Smith. Politieagenten dachten dat Bliefnick op 23 februari naar het huis van Becky was gefietst en zijn zonen bij hem thuis in bed had achtergelaten. Hij was naar de tweede verdieping geklommen, opende een raam met behulp van een koevoet en schoot Becky neer, waarschijnlijk met behulp van een geluiddemper die hij had gemaakt volgens internetinstructies. Hij bleef schieten terwijl zijn vrouw stervend op de grond lag. Bliefnick belde later de school met het verzoek zijn zonen niet naar huis te laten lopen – waar ze het lichaam van hun moeder zouden hebben gevonden.

De politie dacht ook dat Bliefnick de auto van Becky's vriend voor haar huis had geparkeerd en had geprobeerd zijn identiteit te achterhalen via het kenteken van de auto. Of zijn motivatie nu voortkwam uit jaloezie of uit angst zijn zoons te verliezen, de agenten geloofden dat Bliefnick op dat moment had besloten zijn vrouw te vermoorden. Op 13 maart werd hij gearresteerd en aangeklaagd. Twee maanden later werd hij berecht bij de Adams County Court in Illinois.

Aanklagers vertelden de rechtbank dat Becky haar laatste dagen had gevreesd voor haar leven. Ze beweerden dat Bliefnick was vastgelegd op korrelige videobeelden van straatcamera's terwijl hij op de dag van de moord oefenritten op zijn fiets uitvoerde. Ze voerden aan dat het geen toeval was dat zijn fitnessband geen activiteit registreerde wanneer de fiets op de camera werd geregistreerd – ook tijdens de moordperiode – omdat hij hem had uitgeschakeld om zijn daden te verbergen.

Maar de verdediging bleef volhouden dat er bewijs was was indirect en dat niemand er zeker van kon zijn dat het Bliefnick in de video's was. En hoewel het waar was dat er iemand was gezien in Becky's buurt in de week vóór de moord, was er niets dat erop duidde wie het was.

Het team van de aanklager heeft meer dan 200 bewijsstukken ingediend en zij hebben gebeld 46 getuigen om te getuigen. De verdediging had geen bewijs of getuigen, en Bliefnick zelf getuigde niet. Bliefnick, 40, werd schuldig bevonden aan moord met voorbedachten rade, woninginbraak en het gebruik van een vuurwapen en werd twee maanden later veroordeeld.

Becky's familie legde impactverklaringen af ​​in de rechtbank. Haar moeder, Bernadette Postle, zei tegen Bliefnick: 'Je hebt van je jongens de persoon afgenomen die het meest van hen hield op deze aarde. Je hebt de liefde van hun moeder vervangen door emotionele littekens en trauma.” Haar zus, Sarah, keek naar Bliefnick terwijl ze hem aansprak en zei: 'Ze was mijn enige zus, mijn beste vriendin. Ik hield van haar en blijf nog steeds van haar houden met elk grammetje van mijn wezen. Ze is onvervangbaar. Ik blijf hier achter en leef met mijn eigen lijden en sluit het op, zodat ik verder kan met mijn leven in het belang van mijn gezin, in het belang van de jongens, omdat Becky niet zou willen dat onze pijn je nog meer voldoening zou geven.”

Rechter Robert K. Adrian veroordeelde Bliefnick tot levenslang in de gevangenis zonder kans op vervroegde vrijlating en vertelde hem dat hij een moord met voorbedachten rade had gepleegd. ‘Je hebt onderzoek gedaan naar deze moord, je hebt deze moord gepland, je hebt deze moord beoefend, je hebt ingebroken in haar huis en je hebt haar neergeschoten’, zei hij voordat hij luid telde van één tot veertien, om de rechtbank eraan te herinneren hoeveel kogels er waren afgevuurd. Becky.

'Ik weet niet hoe lang je daarover hebt gedaan,' voegde de rechter eraan toe. “Sommige van die schoten werden afgevuurd terwijl ze op de grond lag. En dat deed je allemaal terwijl je kinderen boven bij jou thuis lekker in hun bed lagen.”

Bron