Paul Routledge: De erfenis van de coronaviruspandemie moet een nieuwe door Keir geleide samenleving zijn
Er mag geen weg terug zijn naar de oorlog van vóór de pandemie tegen de NHS, zegt Mirror-columnist Paul Routledge
Twee vragen komen bij me op nu de coronaviruscrisis zich verdiept.
Zou 2020 dat kunnen zijn weer 1945, een jaar waarin de mensen een betere deal van hun politici eisten – en die ook kregen?
Zou Sir Keir Starmer kunnen opduiken als een nieuwe Clement Attlee en het dringend noodzakelijke focuspunt voor verandering van het land kunnen worden?
De parallellen zijn verleidelijk. Winston Churchill won de oorlog en verloor de vrede. Boris Johnson wint misschien de oorlog tegen Covid-19, maar verliest een verkiezing van Labour.
Van alle kanten groeit de roep om dingen anders te doen. We kunnen niet meer terug naar de hongersnood van de NHS vóór de pandemie. Geen oorlog meer tegen jonge ziekenhuisartsen, die sterven in de frontlinie.
Een rem op de toenemende drang naar onzeker, onderbetaald werk door hebzuchtige werkgevers die winst boven mensen stellen. Een rem op de bonuscultuur voor dikke bazen.
Een nieuwe deal voor de werklozen en een einde aan het vervloekte, in diskrediet gebrachte Universal Credit-systeem.
Bovenal een verandering in de houding wordt gedwongen. De Tories die zich verheugden in het ‘terugdraaien van de staat’ moeten nu toegeven dat het de staat was die Britse levens en bedrijven heeft gered.
Zonder massale interventie van het ministerie van Financiën, gebaseerd op miljarden geleende ponden, zou de economie volledig zijn ingestort. Zonder staatssturing van ons sociale leven hadden miljoenen mensen kunnen omkomen.
De staat zijn wij, en niet een of andere onstoffelijke, buitenaardse structuur die ons door krachten van buitenaf wordt opgedrongen. Dat is wat wij ervan maken.
En dat is de sleutel tot wat, naar ik hoop, het Starmer-decennium zou kunnen worden.
Hij moet eraan werken om de staat en wat deze doet opnieuw vorm te geven, naar het beeld van onze naoorlogse hoop en dromen.
0 reacties