We doen mee aan de Olympische Spelen om te winnen, maar we moeten rekening houden met de menselijke kosten

We doen mee aan de Olympische Spelen om te winnen, maar we moeten rekening houden met de menselijke kosten

De recente Netflix-documentaire 'Athlete A' legde het misbruik bloot waarmee gymnastiek te maken heeft, wat een vraagteken opriep over de kosten van succes

'Win ten koste van alles' – we horen het voortdurend in onze ultra- Een competitieve wereld, maar wat betekent dat eigenlijk?

Nadat ik de meeslepende Netflix-documentaire 'Athlete A' had gezien over het fysieke en seksuele misbruik waar jonge Amerikaanse vrouwelijke gymnasten de afgelopen jaren last van hadden, zette het me aan het denken.

Ik kom uit die wereld.

Ik was wanhopig om te winnen en bij het nastreven van mijn Olympische gouden medaille hebben veel andere dingen in mijn leven geleden: mijn familie, vrienden, studies, lichaam en geest hadden allemaal te lijden om zijn tol te eisen.

Maar ik had een droom en ik was bereid die prijs te betalen. Dat was mijn keuze.

'Atleet A' bracht een ontstellende hoeveelheid misbruik aan het licht binnen een organisatie die de genialiteit van Simone Biles heeft voortgebracht (boven).

En dit is de VS, misschien wel de hoogtepunt van Olympisch succes.

Het was niet alleen het misbruik, het was de cultuur die eromheen bestond. Het enige dat telde waren medailles.

De gymnasten waren slechts pionnen om dit mogelijk te maken.

Ze zouden komen en gaan – maar de instelling van USA Gymnastics was het enige dat belangrijk was. Het ging over macht, prestige en geld.

De reactie van huidige en ex-turnsters op 'Atleet A' op sociale media was buitengewoon. Uit solidariteit kwamen zij op voor de overlevenden en voor een betere toekomstige cultuur binnen de gymnastiek.

Het raakte duidelijk een gevoelige snaar en velen van hen waren er diep door getroffen. Olympisch bronzen medaillewinnaar Nile Wilson sprak er krachtig over op sociale media.

Niemand heeft gezegd dat dit soort misbruik heeft bestaan ​​binnen andere gymnastiekfederaties, maar evenmin heeft iemand ontkend dat er geen culturele problemen zijn geweest met hoe gymnasten in het verleden zijn behandeld. De conclusie was dat de sport een lange weg heeft afgelegd, maar dat er nog werk aan de winkel is.

Misschien zei de reactie van andere gymnasten alles.

De realiteit is dat Olympische sporten hier worden aangedreven door financiering van UK Sport. Die financiering wordt bepaald door succes. Letterlijk zijn de Olympische medailles voor elke sport gelijk aan miljoenen ponden. In sommige gevallen bepaalt het of de sport op dat niveau überhaupt overleeft.

In het licht van de vragen die 'Sporter A' opwerpt, baart deze dynamiek mij zorgen.

Ik waardeer het dat het toewijzen van financiering moeilijk, maar neigt een 'medailles gelijk geld'-model niet naar een cultuur van 'winnen tegen elke prijs' waarin atleten vatbaar zijn voor slechte behandeling?

En in een sport als gymnastiek gaat het om atleten die zeer jong. Dit zijn moeilijke vragen die volgens mij moeten worden onderzocht.

Begrijp me niet verkeerd: we beoefenen topsport om te winnen. Olympische medailles zijn belangrijk voor mensen en landen.

Maar we hoeven daarbij de levens van mensen niet te schaden. Succes, gezondheid
en geluk sluiten elkaar niet uit.

Bron