Saint Maud recensie: Regisseur Rose Glass is een 'nieuwe minnares van horror'
De Britse opkomende regisseur Rose Glass en rijzende ster Morfydd Clark brengen een duister verhaal over geloof, trauma en het verontrustende kwaad van de menselijke psyche in Saint Maud
Opkomende Britse regisseur Rose Glass bewijst dat ze een nieuweling is meesteres van horror met dit huiveringwekkende verhaal.
Een teruggetrokken jonge verpleegster genaamd Maud (Morfydd Clark) leidt een leven gewijd aan het geloof en achtervolgd door een traumatisch verleden wanneer ze wordt ingehuurd als verzorger voor een terminaal zieke gevierde danseres. Amanda (Jennifer Ehle).
Naarmate Maud steeds meer tijd met Amanda doorbrengt, delen ze verhalen en leert de verpleegster meer over het verleden en de levensstijl van haar afdeling en wil ze haar ziel redden voor God.
Het wordt echter steeds duidelijker dat Mauds overtuigingen gebaseerd zijn op iets dat veel duisterder en verontrustender is dan op het eerste gezicht lijkt, wat leidt tot een nachtmerrieachtige afrekening.
Ervoor kiezen om de griezelige rillingen in een rechte lijn te verankeren karakterstudie van de onrustige maar naïeve Maud, baseert Glass haar film op de vertolking van haar ster en wat een broze maar onvoorspelbare wending het is van Clark.
Na al gedenkwaardige optredens te hebben gemaakt in The Personal History of David Copperfield, Zijn donkere materialen en eeuwige schoonheid, Clark heeft een manier van doen die tegelijkertijd etherisch en gewoon is als Maud, wat haar zowel een sympathieke als angstaanjagende antiheldin maakt.
Clark kan Ehle vaardig ondersteunen als een vervagende diva die steeds fantastischer en brutaal eerlijker wordt naarmate Mauds grootse ideeën uit de hand groeien en een veroordelend oog tonen dat Amanda niet zal tolereren.
De film berust op onbehagen over hoe ver Maud zal gaan om Amanda's ziel te redden en in hoeverre ze zichzelf wil straffen voor haar eigen zonden en zich dichter wil voelen bij wat zij denkt dat de stem van God is.
Glass maakt gebruik van de pulserende paranoia van haar hoofdrolspelers en volgt Maud met empathie terwijl ze zoekt naar betekenis koste wat kost en de demonische elementen van haar script houden stand en roepen krachtige thema's op rond het katholieke geloof, psychische aandoeningen en seksuele onderdrukking.
In een gedenkwaardige aflevering probeert Maud haar zorgen achter zich te laten en zichzelf echt te verliezen in een een misselijkmakende beproeving van hedonisme, maar merkt dat ze opnieuw instort onder een gevoel van zelfstraf.
Glass gebruikt een gevoel van angst en psychologisch onbehagen dat aanwezig is in films die teruggaan tot Rosemary's Baby en zo recent als The Witch maar voegt er haar eigen unieke draai aan toe.
Saint Maud roept een verontrustend gevaar op in het ogenschijnlijk alledaagse en bereikt een hoogtepunt met verrassende beelden die je verbijsterd zullen achterlaten, met laatste momenten die lang in het geheugen zullen blijven hangen.
Dus als je op zoek bent naar een nieuwe horror-redder, dan is Maud degene voor jou.
Saint Maud is een door en door atmosferische, verontrustende en compromisloos tragische karakterstudie die bewijst dat zowel regisseur Rose Glass als ster Morfydd Clark nieuwe talenten zijn om te zien. Het einde laat je mond op de grond liggen.
Saint Maud wordt op 9 oktober 2020 in de Britse bioscopen uitgebracht.
Wat is jouw favoriete psychologische horror? Laat het ons weten in de reacties hieronder.
0 reacties