'Ik ga naar de huisarts over incontinentie, want Embarssing Bodies heeft me laten zien dat niets taboe is'
Embarrassing Bodies richt zich op het destigmatiseren van veelvoorkomende klachten, waaronder skin tags op billen of overtollige huid rond de geslachtsdelen. Niets is taboe op de medische show van Channel 4
Ik ben gefascineerd door de medische show Embarrassing Bodies. Het richt zich op het destigmatiseren van veel voorkomende klachten die veel mensen liever negeren dan ervoor naar hun huisarts te gaan.
Van skin tags op billen tot overtollige huid rond de geslachtsdelen, niets is taboe op de Channel 4-show. Sommige mensen die het gevoel hadden dat ze een 'beschamend lichaam' hadden, hadden hun toestand jarenlang verdragen, en het weerhield hen ervan een volwaardig en gelukkig leven te leiden.
Zo vaak schreeuwde ik vanaf mijn bank: 'Oh Mijn God, hoe heb je dat zo erg kunnen laten worden? Waarom ben je niet gewoon naar de dokter gegaan?” In de meeste gevallen was de prognose: “Dit is niets om je voor te schamen of je zorgen over te maken; het is heel normaal.”
Waarom hebben we dan zo vaak last van ons lichaam en waarom doen we er niets aan? Eigenlijk behandelen we onze auto's beter dan wijzelf.
Als je motor lekt, een beetje traag is of een langzame lekke band heeft, zou je niet zomaar hopen dat het probleem zou verdwijnen. Je zou ermee naar de garage gaan voordat de zaak erger werd.
Waarom laten we dan toe dat gezondheidsproblemen de kop opsteken en leven we in pijn, angst of schaamte?
Ik ben opgegroeid in een cultuur waarin praten over alles wat met je fysieke zelf te maken heeft taboe was – puberteit, menstruatie, seks, bevalling, menopauze... Ik heb mijn moeder nooit horen praten over opvliegers of bekkenbodemoefeningen.
Gelukkig deelt mijn generatie graag en vooral op sociale media heeft het openlijk praten over ons lichaam mensen sterker gemaakt en hen geholpen om niet in stilte te lijden.
Maar zelfs in 2021 zijn er enkele lichaamsfuncties die nog steeds niet gemakkelijk zijn om toe te geven.
Net als incontinentie. Ik voel mijn wangen branden terwijl ik beken dat ik een van die vrouwen ben die hun benen over elkaar moet slaan als ze niezen. Ik durf niet met mijn kinderen mee op de trampoline, en als ik te hard lach, nou...
Ben ik dan naar de dokter geweest? Natuurlijk niet. Ik heb altijd gedacht dat het gewoon bij het verouderingsproces hoort en dat ik ermee moet leren leven.
Maar toevallig raakte ik in gesprek met een moeder wier zoon in hetzelfde voetbalteam speelt als mijn zoon. Toen ze me vertelde dat ze gespecialiseerd was in bekkenbodemrevalidatie, maakte ik mezelf bijna nat. Ze zei dat de NHS schat dat maar liefst zes miljoen mensen last kunnen hebben van urine-incontinentie in een of andere vorm.
De aandoening treft mannen en vrouwen, jong en oud. Zwangerschap en bevalling, evenals het begin van de menopauze, zijn allemaal factoren die hieraan bijdragen.
Toen ik haar vertelde dat ik al een paar jaar met het probleem leefde, zei ze dat tot 40% van de vrouwen er last van heeft op een gegeven moment en uit onderzoek is gebleken dat het vaak wel tien jaar duurt voordat ze hulp zoeken. Maar ze zei dat de behandelingen een revolutie hebben ondergaan en dat er voldoende hulp beschikbaar was.
Dus ik ga naar mijn huisarts. Had ik maar eerder medische hulp gezocht, dan had ik al jaren geleden thuis kunnen zijn…
0 reacties