‘De verklaring van prins Harry dat hij normaal wil zijn, zal hardwerkende Britten zeker boos maken’

‘De verklaring van prins Harry dat hij normaal wil zijn, zal hardwerkende Britten zeker boos maken’

In de nieuwe Apple TV+-show van prins Harry sprak hij over hoe hij altijd wenste dat hij 'normaal' was in plaats van een prins te zijn

Miljoenen hardwerkende Britten worstelen om rond te komen met een minimumloon en nulurencontracten zou waarschijnlijk het een en ander te zeggen hebben over het laatste interview van Prins Harry.

Als ze natuurlijk daadwerkelijk de tijd hadden om erover te lezen, terwijl ze aan het jongleren waren met klussen om net genoeg te verdienen om niet te hoeven kiezen tussen eten en verwarmen.

En laten we niet vergeten dat ze dat ook zijn de gelukkigen die tot hun dertigste nog niet thuis wonen, want tegenwoordig moet je vijf cijfers en de bonusbal raden om een ​​flat met één bed te kunnen betalen.

Want in zijn laatste uitbarsting over zijn nieuwe Apple TV + show verklaarde Prins Harry: “Ik wilde altijd al normaal zijn. In plaats van Prins Harry te zijn, gewoon Harry zijn.”

En ja, ik weet zeker dat miljoenen hem zullen vertellen dat 'normaal zijn' misschien niet helemaal het gevoel van vrijheid en vreugde is dat hij ervan verwacht. Miljoenen meer zouden waarschijnlijk graag hun leven willen ruilen voor wat zij beschouwen als het leven van een hoge koninklijke familie, een luxueuze wereld van paleizen, juwelen, rijkdom en 's werelds beste OAP-sociale zorg - allemaal in ruil voor wat handenschudden bij chique evenementen.

Maar - en dit is een enorme maar - net zoals Harry's jaren in het leger hem misschien niet het volledige begrip gaven van hoe het werkelijk zou zijn geweest om daaruit als 'normale' Hazza, het rode jongetje, geboren te worden een ander type door de staat gefinancierd huis, een vervallen gemeentehuis, zodat we niet kunnen begrijpen hoe het leven voor hem moet zijn geweest.

Hij heeft er niet om gevraagd koninklijk geboren te worden. Hij vroeg niet om een ​​leven waarin iedereen zijn zaken zou kennen, waar al zijn beslissingen en fouten zouden worden beoordeeld, en waarin hij, voordat hij iets deed, eerst moest overwegen hoe het er voor anderen uit zou zien.

(Hoewel één woord zou kunnen suggereren dat hij niet altijd zo hard nadacht: Vegas).

En als je er echt, echt[ital] naar kijkt, is het eigenlijk een bestaan ​​dat niet zo heel anders is dan dat van de hedendaagse op roem jagende influencers en realityster-wannabes, waar het promoten van een imago en merk hun levenswerk is. Het verschil is dat ze als angstige tiener in hun slaapkamer zitten en op een dag besluiten dat dit het leven is waarnaar ze willen streven.

Het is niet vaak een plicht van geboorte.

Dus ja, ja Harry leidt een leven vol ongelooflijke privileges, maar dat betekent niet dat hij ook zijn eigen gevoelens niet toelaat. En bovendien om die gevoelens te bespreken zoals hij dat wil.

Ik zal niet liegen, het voelt vreemd om een ​​koninklijke man zo openlijk over zijn emoties te horen spreken. En het lijkt zo vreemd, ondankbaar zelfs, dat hij dat geweldige leven niet alleen kon weggooien, maar dat hij er ook zo openlijk kritiek op kon leveren.

Maar in de kern van dit alles is hij een jonge vader die nog steeds boos is hij verloor zijn moeder als kind: dat hij haar niet kon beschermen, en niet zomaar in tranen kon uitbarsten wanneer hij maar wilde, vanwege de (belachelijke) Britse stijve bovenlip-mentaliteit.

Dus als Harry wil de wereld vertellen hoe hij troost vond in drankmisbruik in de weekenden, en dat is goed voor hem. Ik ben er zeker van dat hij veel mensen zal helpen.

Alle schade die aantoonbaar is aangericht door hun Megxit-interviews is al aangericht.

In de kern ervan leek wat zo diep gesneden, was de vermeende minachting voor de voortreffelijke erfenis van The Queen, de suggestie dat Groot-Brittannië racistisch was en de teleurstelling dat het ‘Markle Sparkle’-sprookje waarin we allemaal zo hadden geïnvesteerd een einde had dat zelfs nog erger was dan dat van Game of Thrones.

Ik heb medelijden met prins Charles, wiens ouderschapsvaardigheden voor de hele wereld in twijfel worden getrokken. Hoe vreselijk moet dat zijn, terecht of niet. Dan is er The Queen: de timing lijkt bijna slecht. En vernietigt al dat vuile wasgoed niet eerder de mystiek van de monarchie? De mystiek die het koningshuis verheft boven de doorsnee beroemdheid, en het eeuwenoude instituut beschermt?

Maar dat was allemaal een argument toen Harry en Meghan zich voor het eerst begonnen uit te spreken, want dat eerste interview met Oprah.

Hoe meer ze praten, hoe minder het zal prikken. De bel is gegaan, en zolang het geen blijvende tol eist van de onberispelijke nalatenschap van de Koningin, zou Harry dat moeten doen als hij zijn gevoelens wil delen. Want het is tenslotte alleen maar normaal.

Bron