'Thuisonderwijs drijft mijn gezin naar een breekpunt en steelt de jeugd van mijn kinderen'

'Thuisonderwijs drijft mijn gezin naar een breekpunt en steelt de jeugd van mijn kinderen'

Het gaat niet alleen om thuisonderwijs, koken, schoonmaken en opruimen, maar ik kan me niet voorstellen hoe het is geweest voor gezinnen met meerdere kinderen die in torenflats leven en weinig of geen toegang hebben tot technologie

Ik ben gestresseerd, gefrustreerd en ten einde raad.

Thuisonderwijs drijft mijn gezin naar een breekpunt, zonder overdrijving.

Zowel mijn man als ik runnen onze eigen bedrijven – werkend van huis aan de ontbijtbar.

Alsof dat nog niet moeilijk genoeg is, kun je daar nog koken, schoonmaken, opruimen, ervoor zorgen dat de kinderen pauzes nemen en naar buiten gaan voor wat frisse lucht, en helpen met hun huiswerk – het is fysiek en mentaal uitputtend.

Toen we vorig jaar te horen kregen dat de kinderen tijdens de eerste lockdown thuis zouden studeren, was er een gevoel van opwinding.

Steve en ik waren aanvankelijk blij dat we ze thuis hadden – we kregen een extra uur in bed in plaats van te haasten om de schoolbus te halen, en er waren geen ruzies meer over wie aan de beurt was om de school op te halen.

De kinderen vond het ook leuk om niet naar school te hoeven gaan.

Heeft u moeite met thuisonderwijs? Geef uw mening in de reacties hieronder

We hebben het geluk dat we de ruimte hebben waar ze kunnen werken, en ze hebben allebei het geluk dat ze ook hun eigen laptops hebben.

Ik kan Ik kan me niet voorstellen hoe het is geweest voor gezinnen met meerdere kinderen die in torenflats zaten en weinig of geen toegang hadden tot technologie.

Ik moet toegeven dat onze eerste ervaring met thuisonderwijs niet zo slecht was. Na een paar kinderziektes kwamen de kinderen in een routine terecht. Ik raakte niet betrokken bij hun schoolwerk.

Ik wilde dat ze deze nieuwe omgeving op dezelfde manier zouden behandelen als ze op school zouden doen: werk het probleem zelf uit of vraag het aan de leraren.

Maar de situatie werd nog erger toen we hun examenresultaten kregen, en we beseften wat de werkelijke impact van thuisonderwijs was.

Ik was behoorlijk geschokt. Het was echt duidelijk dat deze omgeving niet bevorderlijk was voor hun leerproces.

Vastzitten achter een computer zonder je leraren, vrienden, voldoende pauzes en fysieke activiteiten, en proberen te leren terwijl je ouders ruzie maken over waarom de dat de melk niet terug in de koelkast werd gezet zorgt voor extra stress en afleiding, en heeft een negatieve invloed op de geestelijke gezondheid.

Het was een duidelijke waarschuwing dat als mijn kinderen niet zo snel mogelijk hun schoolroutine zouden hervatten, hun leerproces verder zouden lijden. Maar daar zijn we dan, weer thuisonderwijs. En deze keer is het buiten donker, koud en ellendig.

Ik ben ook aan mijn been geopereerd, dus ik ben afhankelijk van mijn familie om me te helpen met wassen en aankleden.

En Ik weet nu dat ik mijn kinderen niet zomaar aan hun lot kan overlaten. Ik moet meer betrokken zijn, wat ten koste gaat van mijn werk.

De laatste aankondiging dat de kinderen pas in maart weer naar school gaan, is een verdere schop onder mijn tanden.

Mijn de moed zonk bij het nieuws. Al onze kinderen missen zoveel: vrienden, speeltijd, vrijheid... hun kindertijd.

Als normaal positief persoon heb ik het echt moeilijk gehad. Dus ik neem mijn hoed af voor al degenen die het hoofd moeten bieden aan veel moeilijkere situaties.

Maar op de een of andere manier moeten we allemaal hoop putten uit het feit dat de uitrol van vaccins goed verloopt, het aantal infecties daalt en de lente in aantocht is – en binnenkort zullen onze kleine schatjes opnieuw het probleem van hun leraren zijn.

Het kan niet snel genoeg gebeuren.

Bron