Man die zijn moeder zag neerschieten door een Britse politieagent, vecht 35 jaar later voor gerechtigheid

Man die zijn moeder zag neerschieten door een Britse politieagent, vecht 35 jaar later voor gerechtigheid

In 1985 werd Cherry Groce neergeschoten door een Britse politieagent, wat leidde tot een rel in Brixton, Londen. Cherry raakte verlamd door de schietpartij en stierf in 2011, na 26 jaar in een rolstoel te hebben doorgebracht, op 63-jarige leeftijd.

Deze zomer nam Lee Lawrence zijn twee dochters mee naar een Black Lives Matter-protest bij de Amerikaanse ambassade in Londen.

"We keken naar de spandoeken ter herdenking van George Floyd en andere politiedoden in de VS", zegt hij. “Toen zagen we de naam van hun grootmoeder.”

Onder de borden die de demonstranten vasthielden zat er een met de naam ‘Cherry Groce’, ter herinnering aan de 37-jarige moeder die in 1985 door een Britse politieagent werd neergeschoten en verlamd. wat leidde tot de tweede rel in Brixton.

'Ik nam mijn dochters mee naar het protest omdat ik wilde dat ze begrepen wie we zijn en waar we vandaan komen', zegt Lee, 46. "Ik kan niet geloven dat dit dertig jaar nadat mijn moeder werd neergeschoten nog steeds aan de gang is."

Onder de woorden op de spandoeken stond de slogan "Ik kan niet ademen". Woorden gebruikt door Eric Garner, doodgeslikt door de politie van New York in 2014, en door George Floyd terwijl hij stervende lag onder het gewicht van de knie van een officier uit Minneapolis.

Dezelfde woorden had Lee zijn moeder horen herhalen terwijl zij lag op de grond, neergeschoten door een Britse politieagent.

'Toen ik de beelden zag waarop George Floyd deze woorden uitsprak, moest ik meteen terug naar het moment waarop ik zag hoe mijn moeder werd neergeschoten', zegt hij. “Dat was wat ze riep: 'Ik voel mijn benen niet' en 'Ik kan niet ademen'. Vijfendertig jaar later zegt een man dezelfde woorden als mijn moeder.'

Lee, toen nog maar elf jaar oud, woonde in een overvol huis en sliep in de slaapkamer van zijn moeder. Als getuige van de schietpartij had hij tegen de agent geschreeuwd. De politieagent had het pistool op hem gericht en gezegd: "Iemand kan dit verdomde kind maar beter de mond snoeren."

Alles in Lee's leven sindsdien werd bepaald door dat moment. Niet alleen de schietpartij van zijn moeder, waardoor hij kinderverzorger werd, maar ook het feit dat hij op agressieve wijze tot zwijgen werd gebracht. Nu heeft hij het laatste woord door een boek te schrijven dat zijn muziekminnende moeder tot leven brengt en laat zien hoeveel ze heeft verloren.

'Ze was 37, in haar beste jaren,' zegt hij. “Ze veranderde van een extraverte persoon die van gezelligheid, muziek en dansen hield, naar iemand die niet gezien wilde worden in een rolstoel, omdat ze niet gedefinieerd wilde worden door wat er was gebeurd.”

Ik ontmoette Lee voor het eerst in 2014, toen hij campagne voerde voor rechtsbijstand, zodat zijn familie vertegenwoordigd kon worden bij het gerechtelijk onderzoek naar de dood van zijn moeder.

In 1987 werd rechercheur Sergeant Douglas Lovelock vrijgesproken van opzettelijke verwondingen en later gepromoveerd tot inspecteur.

Maar in 2011, na 26 jaar in een rolstoel te hebben doorgebracht, overleed Cherry op 63-jarige leeftijd aan verwondingen die verband hielden met de schietpartij.

Dit betekende dat er eindelijk een gerechtelijk onderzoek en de kans voor haar familie om gerechtigheid te zoeken.

Lee zei toen dat een van de dingen die hij het liefst wilde zien Lovelock was, de man die in al zijn nachtmerries speelde.

“Toen ik een kind was, was hij overweldigend, aanmatigend, agressief en torende hij boven mij uit”, zegt hij. ‘Maar dit was een zwakke man, een zwak type man. Ik had het gevoel dat de rollen waren omgedraaid.”

Lee besefte dat het monster uit zijn nachtmerries in de machine zat.

“Op dat moment werd ik nog meer vastbesloten om het establishment ter verantwoording te roepen ”, zegt hij.

Na het gerechtelijk onderzoek bood de toenmalige politiecommissaris Sir Bernard Hogan-Howe zijn onvoorwaardelijke excuses aan voor de tekortkomingen van zijn troepen. Later ontmoette Lee Neil Basu, adjunct-commissaris van de Met, als onderdeel van een programma voor herstelrecht.

'Hij zei tegen mij: 'Ik zou het vreselijk vinden als mijn moeder zou meemaken wat jouw moeder heeft meegemaakt. Ik weet niet hoe ik daarmee om zou zijn gegaan', zegt Lee.

'Dat was een heel groot moment voor mij. Het was de eerste keer dat ik voelde dat mijn stem werd gehoord.”

Het verhaal van Cherry Groce was jarenlang vrijwel onbekend. De rapper Akala heeft het “misschien wel een van de belangrijkste, maar minst bekende, gebeurtenissen in de moderne Britse geschiedenis” genoemd.

Lee's geduldige, hardnekkige campagne voeren heeft geleid tot een liefdadigheidsinstelling, The Cherry Groce Foundation, een boek, een komende tv-dramaserie, een educatief pakket voor scholen over zijn moeder en volgend jaar een permanent paviljoen ter herdenking van Brixton's Windrush Square, wat betekent dat ze nooit zal worden vergeten.

Nu het nieuws bekend wordt dat er mogelijk een Lee geeft toe dat hij onderzoekt of er een strafzaak is die moet worden beantwoord.

'Het was moeilijk voor een kind om zoiets te zien, maar zonder dat ik in de kamer was om te gaan Door dat met mijn moeder zou ik denk ik niet zo gepassioneerd en toegewijd zijn geweest”, zegt hij.

De titel van Lee's boek, The Louder I Will Sing, komt van het nummer van Labi Siffre, Something Inside So Sterk.

De zin luidt: "Hoe meer je weigert mijn stem te horen, hoe luider ik zal zingen".

Vijfendertig jaar later is Lee Lawrence nog steeds de jongen die weigerde hou je mond.

Bron