'Vriend liet zich ontvallen dat roddelende buren met twee gezichten een WhatsApp-groep over mij hadden gemaakt'

'Vriend liet zich ontvallen dat roddelende buren met twee gezichten een WhatsApp-groep over mij hadden gemaakt'

Ik weet zeker dat deze twee nieuwsgierige dames dit zullen lezen. Heb je niet betere dingen te doen, zoals je echtgenoten, schrijft Notebook-columnist Melanie Blake

Heb je ooit het gevoel gehad dat er achter je rug om over je werd gesproken, maar je kon het gewoon niet bewijzen het?

Nou, dankzij de column van vorige week, waarin ik schreef over hoe ik mijn oude huis opnieuw had bezocht en hoe opgelucht ik was dat ik geen spijt had van de verkoop ervan, kreeg ik een zeer interessante e-mail van een andere voormalige buurman. Ze zei dat er iets was dat ze, nu ik weg was, met mij kon delen.

Ik had dat huis volledig gerenoveerd toen ik daar woonde en omdat het vrijstaand was, had ik van mijn buren aan beide kanten geen klachten over het werk dat ik liet doen. In feite waren en zijn het absolute juweeltjes, betere buren die je echt niet kon vinden.

In twee huizen aan de overkant van de weg (maar niet tegenover mij) woonden echter twee verschillende vrouwen waarvan ik altijd wist dat ze die hadden een probleem met mij. Dankzij deze tip had ik het bewijs dat het probleem diep zat. Het blijkt dat ze een WhatsApp-groep zijn begonnen en alle bewoners van de straat hebben uitgenodigd – iedereen behalve ik. En ik woonde daar al zeven jaar!

In deze WhatsApp-groep deelden ze elk stukje informatie over wat er bij mij thuis gebeurde of, shock horror, toen ik in de krant stond om mijn boeken te promoten. Ze maakten commentaar op mijn ongepaste outfits en mijn “draaideur van steeds wisselende vriendjes” (wat vooral hilarisch is omdat ik de hele tijd dat ik daar woonde maar met twee verschillende mannen uitging, waarvan ik niet wist dat het een misdaad was).

Hoe dan ook, deze vrouwen maakten altijd bezwaar tegen alles wat ik met het huis deed, dus het had geen verrassing mogen zijn dat ik het onderwerp was geweest van deze geheime sluipschutter. Maar wat mij irriteerde toen ik het ontdekte, was de pure tweezijdigheid ervan. We hadden zelden anders gesproken dan aanvaringen als ze buiten het huis stonden, tegen de bouwers schreeuwden (ja, een van hen deed dat echt) terwijl de ander klaagde dat het veranderen van de vorm van mijn dak het uitzicht vanuit haar slaapkamerraam verstoorde .

De zaken waren in die tijd een beetje verhit geraakt en ik herinner me dat ik zei dat als zij en haar man, die even luidruchtig was in het klagen, niets beters te doen hadden als ze samen in hun slaapkamer waren dan staren naar Mijn huis, toen hadden ze misschien grotere problemen om aan te pakken.

Dus het is eerlijk om te zeggen dat we als buren een hobbelige start kenden en elkaar daarna negeerden. Ik weet niet hoe ze me achter gesloten deuren noemden, ik kan het me alleen maar voorstellen, maar ik noemde ze Pudding Bowl 1 en Pudding Bowl 2 omdat ze allebei bizarre Anne-Widdecombe-meets-Rose-West-kapsels hadden en nooit een kapsel droegen. een beetje make-up, droeg alleen maar platte schoenen en ik heb ze nooit in iets glamoureuzer gezien dan een vest. Als ik eerlijk ben, dacht ik altijd dat het een vleugje glamour met groene ogen was.

Maar zelfs na zo'n vreselijke start, toen heel Groot-Brittannië zich verenigde tijdens Clap For Carers, vonden we We stonden oog in oog op straat en konden ons nergens verstoppen – zelfs de grootste pot en pan om te knallen kan je geen anonimiteit geven als je zo dichtbij bent – ​​we begonnen te praten. Zelfs ‘aan de slag’. Maar het blijkt dat we de afgelopen twee jaar hebben gelachen, gezwaaid of af en toe een praatje hadden gemaakt toen onze paden elkaar kruisten – waarbij ze zelfs commentaar gaven op het feit dat ze vonden dat het huis er geweldig uitzag en ze er spijt van hadden dat ze bezwaar hadden gemaakt – het bleek dat ze dat waren me rot slaan in hun geheime WhatsApp-groep! Ik vierde zelfs mijn 'exit' van de straat.

Dus ik ben nu dubbel blij dat ik verder ben gegaan en opgetogen dat deze column ongetwijfeld op hun stiekeme kleine telefoons zal verschijnen. Zoals ik weet, gaan jullie deze dames lezen, 'die jurk' die ik droeg tijdens de fotoshoot ter promotie van mijn nieuwste boek (die bestseller die in zeven talen is vertaald), degene waarvan je je afvroeg of 'ik wel een slipje droeg'. ”, kan ik bevestigen, ik droeg iets dat een G-string heette, misschien heb je er nog nooit van gehoord.

Vrolijke dames met trillende gordijntjes, in je omabroek. Ciao ciao!

Bron