'De Engelse en Schotse saga laat zien dat FIFA-regels waardeloos zijn - niemand probeert het zelfs maar te verbergen'

'De Engelse en Schotse saga laat zien dat FIFA-regels waardeloos zijn - niemand probeert het zelfs maar te verbergen'

Engeland international Harvey Barnes zou alsnog Schotland kunnen gaan vertegenwoordigen, terwijl de kans bestaat dat zijn Newcastle-teamgenoot Elliot Anderson de tegenovergestelde overstap zou kunnen maken

Ben je ooit op een ochtend wakker geworden en had je het gevoel dat je een een andere nationaliteit?

Weet je, de gordijnen opengetrokken, een brouwsel gezet en dan ineens het gevoel gehad dat je niet uit het land komt waar je de avond ervoor vandaan kwam? Dacht van niet. Alleen in de sport gebeurt het.

Ga naar bed Engels, word wakker Schots. Of vice versa. Blijkbaar kan het Harvey Barnes overkomen, hoewel er geen bevestiging is. Barnes, geboren in Lancashire en getogen in Leicestershire, is 23 jaar oud en heeft een senior optreden voor Engeland gemaakt, maar kan nog steeds van loyaliteit veranderen via de grootoudertak van zijn stamboom en via FIFA-regels.

Zou hij overwegen overstappen als de huidige selectie van Schotland net zo hopeloos was als zoveel van hun voorlopers? Twijfelachtig.

Zou hij overwegen om over te stappen als hij een realistische kans had om zich te vestigen vóór zoveel goed aanvalstalent in de Engelse gelederen? Twijfelachtig.

Kijk, het valt nog te bezien of Barnes serieus overweegt zich te laten tartaneren, maar dit gaat over het bredere punt. In het voetbal – zoals dat al zo lang in zoveel andere sporten het geval is – is opportunisme wijdverbreid in het internationale spel. Tegenwoordig probeert niemand het zelfs maar te verhullen.

Over de mogelijkheid gesproken dat Barnes naar Schotland gaat, ex-Blackburn-man Kevin Gallacher zei dat de speler uit Newcastle een 'geweldige toevoeging' aan de selectie zou zijn... alsof hij zou een soort ondertekening tijdens de overdrachtsperiode zijn. Toegegeven, het is een behoorlijk complex vraagstuk. Het is er zeker een met veel grijze, zeer genuanceerde gebieden.

Barnes' collega in St James' Park, Elliot Anderson, zou zich misschien opnieuw kunnen aansluiten bij Engeland, nadat hij verschillende leeftijdsgroepwedstrijden voor Schotland had gespeeld en geselecteerd was voor de huidige seniorenploeg (hij trok zich terug met een blessure). Maar de pertinente vraag in de Anderson-zaak is: hoe is een jongen uit Whitley Bay, met Engelse ouders, uiteindelijk voor Schotland gaan spelen?

Waarschijnlijk omdat nationale bonden afdelingen hebben die de afkomst van elke fatsoenlijke jonge voetballer doorzoeken en nick ze jong.

In zoveel opzichten is de flexibiliteit van kwalificatie voor internationale vertegenwoordiging fantastisch. Het stelt sportmannen en -vrouwen in staat hun erfgoed te vertegenwoordigen, en niet alleen hun naaste families en/of hun geboorteplaats.

Het weerspiegelt een multi-etnische, multiculturele samenleving. Het idee dat je alleen in aanmerking zou moeten komen om het land van jouw geboorte of dat van je ouders te vertegenwoordigen, is achterhaald en aanstootgevend.

En je kunt dezelfde loyaliteit voelen aan de plaats waar je grootouders zojuist zijn geboren en getogen zoals je kunt voelen naar de plek waar je ouders zijn geboren en getogen. Declan Rice en Jack Grealish deden dat ooit. Vraag het maar aan de Ieren.

Maar er moeten strengere en duidelijkere regels komen. Want beslissen welk land je moet vertegenwoordigen, mag niet neerkomen op het beslissen voor welk team je een betere kans hebt om voor te spelen of een betere kans om te winnen.

Bron