'Ik hou van mijn kinderen, maar ik juichte stilletjes toen ze eindelijk weer naar school gingen'
Mijn kinderen zijn de liefdes van mijn leven... maar zes weken lang jammeren over verveling, zeuren over de inhoud van de koelkast en eindeloos gekibbel brachten me bijna tot het punt van breken, zegt Jacqui Paterson, moeder van twee kinderen
Ik hou van mijn kinderen.
Ze zijn mijn favoriete mensen op deze planeet en ik ben echt dol op hun gezelschap, maar mijn god was dat ik de minuten telde totdat ze teruggingen naar school.
De zomervakantie is als een extra groot stuk chocoladetaart – om te beginnen ben je in de hemel en geniet je van deze zoete, kleverige traktatie, maar halverwege begint de nieuwigheid eraf te raken. Je gaat door met eten, het enthousiasme neemt af bij elke hap, totdat er nog één hap over is die je simpelweg niet onder ogen kunt zien.
Je kunt echt te veel van het goede hebben.
Een onbeschaamde introverte persoon , Ik vind de 24/7 eisen van het ouderschap in de beste tijden een uitdaging. Toen we allemaal de opdracht kregen om 'Thuis te blijven', worstelde ik met het gebrek aan tijd voor mezelf in een voortdurend vol huis.
De meisjes konden er opmerkelijk goed mee omgaan, maar het is niet verwonderlijk dat de lockdown begon te rotten en het gekibbel begon. Het was altijd meer een bevrijding van verveling dan een echt bot om uit te pikken, omdat het er niet toe deed hoe zwak de discussie was – wiens beurt het was om de vaatwasser leeg te maken, wie het eerst de douche leegmaakte, wie de laatste appel at...
Toen de scholen weer open gingen, renden ze praktisch door de schoolpoort, terwijl ik met gierende banden wegreed, voordat ze van gedachten konden veranderen.
Ik denk dat dat een belangrijke reden is waarom de zomervakantie meer leek intens dit jaar – we waren nog maar net aan elkaars constante gezelschap ontsnapt, en niemand van ons was er helemaal klaar voor om weer langere tijd samen door te brengen.
Dat gezegd hebbende, het begon aardig genoeg. Ik keek uit naar een onderbreking van de strenge schoolroutine en die eerste alarmvrije ochtenden waren heerlijk. Maar na een paar weken begon zich een patroon te openbaren:
Kind 1 kondigde aan dat ze honger had. Ik sorteerde haar en stuurde haar weg, en dan kwam Kind 2 binnenstormen, helemaal slap en met een ellendig gezicht, om te klagen dat ze boooooored was. Nadat ze een geschikte activiteit had uitgekozen, kwam kind 1 terug en kondigde aan dat ze zich ook verveelde (maar niet wilde doen wat kind 2 had besloten te doen, want 'Eww, dat is saai...'). Eén PS5-sessie omkoping later zou Kid 1 overslaan. Voordat de deur zelfs maar dicht was geklikt, zou Kind 2 terug zijn. Je raadt het al – nu had ze ook honger!
Op dat moment zou mama een vulkaanuitbarsting krijgen en beide meisjes zouden dat doen staar naar haar alsof er een tweede hoofd uit is gegroeid. "Jeez, relax mama, we hebben alleen om een broodje gevraagd!"
Hun onverzadigbare zomerhonger grensde bijna aan belachelijk; mensen die half zo groot waren als ik, sloegen twee keer zoveel voedsel op – hoe was dat überhaupt mogelijk? Toen de een de keuken verliet, zweer ik dat de ander buiten de deur wachtte om binnen te worden getikt; er was voortdurend iemand in de koelkast aan het scharrelen, kreunend dat er "niets LEUKs te eten" was.
Ik moest er rekening mee houden dat we veel meer aan huis gebonden waren dan normaal. De aanhoudende gevolgen van de pandemie en ons nieuwste familielid (de alomtegenwoordige lockdown-puppy) hielden ons het grootste deel van deze zomer dicht bij huis, maar ik deed mijn best om het te onderbreken met simpele genoegens en veel Covid-vriendelijke dagjes uit – winkelen hier uitgeven, pizza en een Disney Premiere-film daar.
De grootste uitdaging bleek een dag te vinden waarop beide meisjes in een goed humeur waren, omdat ze om de beurt 'de wolk van onheil' leken te brengen met hen bij elk uitje.
Op een dag dacht ik dat het eindelijk gelukt was. Het was ons gelukt een paar hondvriendelijke dagen in Devon door te brengen en de meiden konden goed met elkaar overweg. We hadden een prachtige, statige, omgebouwde gastropub met uitzicht op een rivier gevonden om te lunchen. Het was duidelijk dat alles veel te soepel verliep, want toen merkte de man naast mij op (op die zeer beleefde en Engelse manier): "Ik denk dat je hond zich misschien niet lekker voelt..."
In feite was er geen sprake van over de vraag of de hond ziek was of niet, aangezien de hele inhoud van zijn maag nu op een indrukwekkend grote stapel voor hem lag. Blijkbaar was zijn maag geen fan van de gedroogde vleessnoepjes die we hem gaven. Goed om te weten.
Thuis veranderde het weer onvermijdelijk in een rotzooi, waardoor we weer samen in huis zaten.
Als werkende moeder die de (mogelijk behoorlijk krankzinnige) beslissing nam om kinderen in huis te krijgen Omdat ik op een ander halfrond zat dan haar familie, was ik eraan gewend een hele dag te werken in de korte uurtjes tussen het brengen en ophalen. Maar dat productieve deel van de tijd werd tot puin gereduceerd door de kinderen, die schijnbaar een rooster hadden opgezet om mij lastig te vallen met steeds trivialere klachten. "Ze wil mijn kamer niet uit..." "Er zit een spin in de studeerkamer..." "Ze laat me de laatste badbom niet gebruiken..."
Bij de Vorige week was ik letterlijk de dagen aan het afvinken totdat ze weer naar school gingen. Normaal gesproken ben ik geen ochtendmens. Op hun eerste gecombineerde dag sprong ik uit bed, neuriënd terwijl ik de lunchbox van de tienjarige inpakte. "Je komt omhoog!" Ik zong zingend en trok de gordijnen omhoog met een vrolijkheid die bijna crimineel was voor zo vroeg in de ochtend.
De meisjes waren net zo somber als ik dolblij was. Terwijl ze op hun iets te grote schoenen met gelaten blikken op hun gezicht naar de schoolpoort sjokten, verspreidde zich een stralende glimlach over de mijne. Ik trok de aandacht van een medeschoolmoeder en we staken allebei onze vuisten in de lucht en juichten in stilte. Ze wist het.
Thuis liet ik een gelukzalige stilte over me heen komen. Eindelijk alleen!
Jacqui Paterson is moeder van twee dochters en blogt op jacquipaterson.com
Mika Slim
Hallo daar! Ik ben Mika Slim, jouw betrouwbare bron voor inzichtelijke en boeiende nieuwsberichtgeving. Met een achtergrond in de journalistiek en een passie voor verhalen vertellen, ben ik toegewijd aan het brengen van de laatste updates en prikkelende analyses over uiteenlopende onderwerpen. Van politiek tot technologie, cultuur tot wetenschap, ik sta klaar om je geïnformeerd en geïnspireerd te houden.
Maar ik beperk me niet tot alleen het melden van het nieuws - ik ben er juist op gericht om de verhalen achter de koppen te verkennen, betekenisvolle gesprekken op gang te brengen en mijn lezers te empoweren om geïnformeerde beslissingen te nemen. Ga met me mee op deze reis terwijl we samen de kronkels van onze wereld doorlopen. Laten we de waarheid ontdekken, aannames uitdagen en streven naar een betere toekomst. Bedankt voor je bezoek en laten we samen het nieuws in duiken!
0 reacties